Taki pomysł na to, jak zdrowo się odżywiać, zrodził się w latach 90. XX wieku, sukcesywnie zyskując na popularności. Dziś ma nie tylko coraz szersze rzesze zwolenników, ale także „błogosławieństwo” dietetyków.
Nazwa "fleksitarianizm" w oryginale (flexitarian diet) powstała z połączenia dwóch angielskich słów: flexible, czyli elastyczny i vegetarian. Główną zasadą diety fleksitarian jest brak surowych ograniczeń: obok produktów proponowanych jako zamienniki mięsa, takich jak fasola, soczewica, tofu, groch czy nasiona oraz owoców i warzyw, produktów pełnoziarnistych, nabiału i przypraw, zakłada ona spożywanie niewielkich ilości mięsa i ryb bez dokładnych wytycznych co do ich konkretnej ilości, pozostawiając decyzję osobie, która na tę dietę przechodzi.
Fleksitarianizm (nazywany także semiwegetarianizmem) jest lubiany i zalecany przez dietetyków nie tylko ze względu na fakt, że dostarcza organizmowi odpowiedniej ilości cennych składników odżywczych. Brak ścisłych reguł i "czarnej listy" produktów, które trzeba wykluczyć z diety, a także założenie "więcej warzyw, mniej mięsa" bez dookreślenia, o jaką ilość chodzi sprawiają, że jest ona łatwa do wdrożenia, a jej praktykowanie nie naraża na napady wilczego głodu czy niepohamowanego apetytu na produkty mięsne. Jednocześnie już samo ich ograniczenie zmniejsza ryzyko wystąpienia wielu chorób, w tym chorób cywilizacyjnych. Takie elastyczne podejście sprawia, że praktycznie każdy może takiej diety spróbować i doświadczyć jej dobroczynnego działania.
Fleksitarianizm, czyli dieta fleksitariańska zalecana jest także jako dobry sposób na poprawę ogólnego stanu zdrowia: redukcję nadmiernej i utrzymanie prawidłowej masy ciała, obniżenie zbyt wysokiego ciśnienia krwi, a także ustabilizowanie poziomu glukozy i cholesterolu. Szczególnie chętnie zalecana jest przez lekarzy jako wsparcie leczenia nadciśnienia, cukrzycy, otyłości czy chorób układu krążenia.
O fleksitarianizmie, podobnie jak o wegetarianizmie mówi się, że jest to dieta wydłużająca życie.
