Natalia Kukulska o relacjach, samoakceptacji i nowej płycie: "Muzyka to mój dobrostan"

Natalia Kukulska o płycie "Dobrostan"

"Twój STYL": Po przesłuchaniu płyty miałam wrażenie, że napisała ją pani dla mnie. I dla wielu kobiet z naszego pokolenia. Rozumiem wszystko, gdy śpiewa pani o procesie zaprzyjaźniania się ze sobą, o trudzie pracy nad relacjami, ale też o granicznych momentach w związku…

Natalia Kukulska: Wspaniałe jest, gdy ktoś mi mówi, że utożsamia się z tym, co śpiewam. Zwłaszcza kiedy tak bardzo się otwieram. W tych tekstach nie ma historii zasłyszanych, wszystkie są moje. To opowieść o relacji ze sobą, ale w kontekście bycia z drugim człowiekiem. O drodze do lubienia siebie takiej, jaka jestem. 

Wiele z nas, także ze względu na oczekiwania stawiane przez innych, mozolnie szuka samoakceptacji. Czym ona jest dziś dla pani?

Pogodzeniem się, że nie wszystko w moim życiu dzieje się tak, jak bym chciała, że ja nie jestem taka, jak sobie wyobrażam w idealnych wizjach. Bywam ich niewolnikiem. Zakładam np., że w końcu stanę się „panią perfect”. Myślę: od poniedziałku będę lepsza. Nawet lubię ten stan – otrzepuję się jak pies po deszczu, łapię nową energię. Dawniej, gdy zaczynał się wrzesień i szkoła, lubiłam otwierać nowe czyste zeszyty. Musiała też być nowa gumka, nowy ołówek – startujemy kolejny raz, będzie fajnie. Nie zawsze jest. Ale już umiem to akceptować. Rozczarowania, zawody na ludziach, straty tych, którzy odchodzą – z tego się podnoszę. Powtarzam, że jestem jak wańka-wstańka, trudno mnie położyć na łopatki. Być może sytuacja z dzieciństwa – pierwsza, największa strata – spowodowała, że wytworzył się we mnie taki mechanizm (Natalia nawiązuje do tragicznej śmierci mamy – red.). 

Silna, choć niedoskonała?

Daję sobie przyzwolenie na bycie niedoskonałą. I na akceptowanie niepowodzeń, choć do tego dochodziłam długo. Na przykład mój syn ma podejście naturalne: po co się denerwować, jest, jak jest, nie zawsze musi być po mojej myśli. Bierze zdarzenia z dobrodziejstwem inwentarza, a ja rozdrapuję, szukam powodów, dlaczego coś się nie udało. Nie odpuszczam. Współpracownicy nadali mi ksywkę „Natalia jeszcze bym powalczyła Kukulska”. Bo podobno kiedy dostaję coś do akceptacji, mówię: No fajne, ale jeszcze bym powalczyła. Rodzaj perfekcjonizmu. Mąż też jest perfekcjonistą, ale innego typu. Przy pracy nad płytą Michał czuje się jak w raju, już na etapie początkowym cieszy go wybór techniki nagrywania, gromadzenie sprzętu. Mógłby się zatrzymać na procesie tworzenia. A ja czuję satysfakcję na końcu, kiedy efektem, który oczywiście musi mnie zadowalać, dzielę się z odbiorcami. (...)

Natalia Kukulska o synu i córkach oraz potrzebie spokoju 

W piosence Bez kontaktu mówi pani o chwilach, kiedy prywatnie także potrzebuje pani chwili odcięcia, pobycia w samotności. To zdarza się często?

Rzadko. Ale kiedy pisałam ten tekst, wokół było właśnie tak wielkie zamieszanie, że chciało mi się zaszyć na strychu albo w piwnicy. Tu psy, tam koty, każdy głodny, ktoś chce wyjść, wejść, drzwi raz w jedną, raz w drugą. Do syna przyszli muzycy na próbę, do młodszej córki koleżanki. Nie mogłam znaleźć kawałka przestrzeni dla siebie. Niby mam już dorosłego syna i córkę, ale wciąż żyję ich sprawami. Nie wspominając o najmłodszym dziecku. Teraz bodźców będzie jeszcze więcej. Mam mnóstwo pracy związanej z płytą, kończymy urządzanie studia, które stworzyliśmy z mężem, i pierwsze plany realizacji specjalnych muzycznych projektów. Są też nowe angażujące plany. W styczniu moja płyta Bajki Natalki będzie miała inscenizację w teatrze WAM. Mąż i syn zrobili nowe aranżacje, ja to nadzoruję, reżyseruje Paweł Podgórski. Jest też pewien projekt musicalowy, który na pewno zamiesza w moim życiu. I planowany na przyszły rok koncert Życia mała garść w Atlas Arenie w Łodzi, poświęcony rodzicom. Przede mną wymarzony koncert w Japonii z Czułymi strunami i wiosenna trasa koncertowa Dobrostanu. Wczoraj zatrzymałam się w biegu i pomyślałam: „Nie do wiary, w ilu wątkach naraz siedzę. Moja głowa pęka od konieczności łączenia tylu kropek”. 

Natalia Kukulska o relacjach z mężem: "Mamy z mężem inny stosunek do ładu"

Co pomaga w takich chwilach?

Przyroda, wyjazd, ruch, spacery, narty. W wakacje byliśmy w Disney World na Florydzie i mimo że robiliśmy kilometry w upale, było wspaniale. Dwa tygodnie bez pracy pozwalają wziąć głębszy oddech, ale pojawiają się rzadko. Na co dzień pomaga oczyszczenie przestrzeni dookoła. Bo tonę nie tylko w ilości bodźców, ale też w rzeczach. Cały czas robię porządki. Jestem estetką, uważam, że harmonia wokół odbija się na stanie psychicznym. Nie wiem, dlaczego moja rodzina tego nie rozumie. (śmiech) Na książki znalazłam sposób – na wysokiej ścianie w studiu zbudowaliśmy olbrzymią bibliotekę, która pełni również rolę dyfuzora, rozpraszacza dźwięku, bo książki świetnie tłumią. Ale są jeszcze gadżety, stare zabawki dzieci, pamiątki z koncertów, ubrania. Michał gromadzi niezwykłe ilości sprzętu, instrumentów. Morze przedmiotów. Staram się zostawiać to, co najważniejsze, i mądrze rozdysponować to, czego nie używam. Nie lubię, gdy coś się marnuje. Mamy z mężem inny stosunek do ładu – i to nie pomaga. 

Jak w piosence Osobno czy razem: w związku dogadamy się wtedy, gdy każde z nas będzie mogło pozostać sobą?

Tak. Ale – już mówiąc poważnie – pracować nad tym muszą obie strony. I właściwie nie ma końca tej pracy. Nie ma spokoju ani pewności, że wszystko jest już okej i zawsze będzie. Znowu ta uważność…

Cały wywiad można przeczytać w grudniowym wydaniu magazynu "Twój STYL".