"Wiedziałam, że muszę zamknąć kawiarnię"
Przytulne wnętrze kawiarni wypełniał zapach cynamonu. To był mój znak rozpoznawczy. Aromat piekących się cynamonek czuć było na całej ulicy. Idealnie komponował się z jesiennymi barwami i sprawiał, że przechodniom robiło się cieplej na sercu. Moje ściskał żal, bo kawiarnia zamykała podwoje. Na zawsze.
– To konieczność – mruknęłam do siebie, czyszcząc kolbę ekspresu.
Nawet gdybym chciała, to nie miałam z czego dokładać do interesu. Ostatnie lata nie były łatwe dla nikogo. Pandemia zamknęła klientów w domach, a kiedy już mogli z nich wyjść, dopadł nas wszystkich kryzys ekonomiczny. Galopująca inflacja nie zachęca do wydawania pieniędzy w kawiarniach. Poza tym moją kafejkę odwiedzali głównie okoliczni mieszkańcy. Leżała z dala od centrum, przy zacisznej uliczce, ocienionej gałęziami wiekowego kasztanowca. Ze łzą w oku obserwowałam, jak dzieci zbierają leżące pod drzewem kasztany. Kolejnej jesieni już mnie tu nie będzie…
Zawieszony nad drzwiami dzwoneczek milczał jak zaklęty. Ciszę przerywał jedynie szczęk nożyczek, którymi wycinałam z kolorowego papieru litery do napisu „Likwidacja”. Nie wiedziałam, czy równo przyklejam je potem na szybie. Obraz rozmazywał mi się przed oczami…
– Dzień dobry! – Dzwoneczek nad drzwiami oznajmił wejście klienta.
Podniosłam głowę. Odgarniając grzywkę, szybko otarłam łzy wierzchem dłoni.
Na widok wysokiego mężczyzny w kraciastej marynarce serce zaczęło mi szybciej bić. Uśmiechnęłam się, by nie dać po sobie poznać ekscytacji.
– Minęło kilka lat. Czego sobie życzysz? – Gestem wskazałam wyeksponowane za szybą wypieki: drożdżówki ze śliwkami, cynamonki i różnego rodzaju ciasteczka. Za moimi plecami stał regał z kajzerkami.
– Mam ochotę na ciepłą bułkę – powiedział Jacek, uważnie przyglądając się mojej twarzy.
Czyżby rozmazał mi się tusz pod oczami? Albo oblałam się pąsem jak pensjonarka? Proszę, nie…
– Po prostu bułkę? – zdziwiłam się uprzejmie.
– Tak – potwierdził Jacek. – Czeka mnie stresujący dzień, nic więcej nie przełknę…
Obdarzyłam go współczującym spojrzeniem, a on uśmiechnął się ciepło. Dokładnie tak jak przed laty.
– A może drożdżówka doda ci otuchy? – Nie czekając na odpowiedź, dołożyłam do torebki wypiek ze śliwką. – To na koszt firmy, pewnie i tak by się zmarnowała…
– Ktoś tu na pewno zagląda. To piękna kawiarnia. – Jacek omiótł wnętrze wzrokiem.
Od jakiegoś czasu nie dbałam o nie, tak jak powinnam. Nie zmieniałam wystroju. Nie kupowałam klimatycznych dodatków i dekoracji na targach staroci. Wyrzuciłam bibeloty, które tylko zagracały przestrzeń i zbierały tony kurzu. Kawiarnia zatraciła swój charakter, ale nadal była przytulnym miejscem.
– Kiedyś na pewno… – odparłam i spuściłam głowę. Znowu ogarnął mnie smutek. Zaczęłam bezwiednie przeliczać monety w otwartej szufladce kasy, byle zająć czymś ręce.
– Jesteś właścicielką? – dopytał Jacek.
Kiwnęłam tylko głową. Znowu byłam bliska płaczu. Mazgaj, upomniałam sama siebie. Nic dziwnego, że splajtowałaś. Co gorsza, musisz się do tego przyznać przed facetem, w którym kiedyś się kochałaś na zabój. Jacek miał na sobie perfekcyjnie dopasowaną marynarkę, a pod nią białą koszulę. Pachniał perfumami. Na pewno odniósł zawodowy sukces. A ja? Właśnie ponosiłam sromotną porażkę i żegnałam się ze swoimi marzeniami…
– Naprawdę muszę już lecieć, przepraszam. – Jacek zerknął pospiesznie na zegarek.
– Nie masz za co przepraszać. Cieszę się, że wpadłeś.
– Do zobaczenia – rzucił przez ramię i wypadł na ulicę.
Zatrzymał się wpół kroku i zerknął na napis na szybie. Po chwili już go nie było. Nie wiedziałam, co myśleć o tym spotkaniu. Wieki nie widziałam Jacka i nagle zjawia się w mojej kawiarni. Ciekawe, co u niego. Ma żonę, dzieci?
A czemu miałby nie mieć? Na pewno układa mu się na każdej płaszczyźnie życia. Wygląda na takiego.
Ja rozwiodłam się dwa lata temu i nie miałam ochoty umawiać się na randki. Teraz to już w ogóle nie miałam głowy do romansów. Do końca dnia do kawiarni zajrzała starsza pani, która mieszkała w kamienicy naprzeciwko. Kupiła dwie bułki i czterdzieści deka ciastek z konfiturą. Jak nie splajtować przy tak mizernych przychodach?
"Nie rozumiałam, dlaczego to dla mnie robi"
Tuż przed zamknięciem zdjęłam fartuch i rozpuściłam włosy. Usiadłam przy jednym ze stolików i zrobiłam sobie kawę. Chciałam jeszcze chwilę posiedzieć i zapamiętać każdy szczegół. Tak się zamyśliłam, że nie usłyszałam dzwoneczka.
– Zostało ci coś jeszcze? – zapytał Jacek. Miał lekko zaróżowione policzki, jakby właśnie biegł. Za oknem zmierzchało. W świetle latarni wirowały na wietrze kolorowe liście. – Chcę kupić wszystko.
– Jak to: wszystko?
– Biorę wszystko, co masz na sprzedaż. Dasz radę zapakować? Mogę zapłacić kartą?
– Oczywiście… ale dlaczego aż tyle? – wydukałam.
– Jestem głodny jak wilk! – Roześmiał się.
Gdy wyszedł z wypchanymi po brzegi torbami, podbiegłam do okna i patrzyłam, jak znika za rogiem pobliskiej kamienicy. Jakby rozpłynął się w powietrzu. Może dlatego wydawało mi się, że to był tylko sen, wytwór mojej bujnej wyobraźni… Gdyby nie pustki na półkach i unoszący się w powietrzu zapach eleganckich, męskich perfum. Przyjemnie współgrał z aromatem cynamonu.
Gest Jacka wiele dla mnie znaczył. Zawsze to jakiś zastrzyk gotówki.
"Zaproponował mi spółkę"
Z drugiej strony jednorazowy przypływ pieniędzy nie uratuje mojej kawiarni, myślałam, otwierając lokal następnego dnia. Tuż przed zamknięciem za drzwiami zamajaczyła znajoma męska sylwetka. Jacek złożył parasol i strzepnął z niego krople deszczu, a potem wszedł do środka lokalu.
– Biorę wszystko – oznajmił, nawet nie zerkając na regały. Wolał patrzeć na mnie i uśmiechać się szeroko. Serce zatrzepotało mi w piersi. Arytmia czy…?
– Posłuchaj… – Wyszłam zza lady i opadłam na najbliższe krzesło. Jacek usiadł naprzeciwko mnie. Nie miałam śmiałości, by spojrzeć mu w oczy. – Nie musisz tego robić, naprawdę. I tak likwiduję kawiarnię.
– Nie muszę, ale chcę – odparł i odgarnął z czoła mokry kosmyk włosów. Wyglądał elegancko i seksownie zarazem, męsko i chłopięco. Zabójcza mieszanka. – Pamiętam, że to było twoje marzenie…
– Pamiętasz? – zdziwiłam się.
Myślałam, że Jacek już dawno o mnie zapomniał. Naszej krótkiej relacji nie można było nawet nazwać związkiem. Byliśmy młodzi. Każde z nas poszło w swoją stronę po krótkim, acz płomiennym romansie.
– Oczywiście. – Wzruszył ramionami. – Chciałbym ci pomóc. Załóżmy spółkę.
– To nie jest odpowiedni moment na żarty! – prychnęłam gniewnie. – Przepraszam. Naprawdę mam wszystkiego dosyć i nie bawią mnie…
Umilkłam, gdy Jacek dotknął mojej ręki. Jego dłoń była nieco szorstka, ale ciepła. Moja zimna jak lód.
– Proszę, pozwól sobie pomóc. Przez wzgląd na dawną znajomość.
Wpatrywaliśmy się w siebie. Czy mogłam postąpić inaczej? Unieść się dumą, honorem? A po co? Druga taka oferta się nie trafi. Musiałam się zgodzić, inaczej straciłabym kawiarnię na zawsze. Jacek dał mi kilka dni do namysłu, sam w tym czasie przygotował biznesplan.
Kawiarnia funkcjonuje nadal. Jacek pomógł mi wyjść z tarapatów finansowych. Uświadomił mi też, jak ważna jest reklama, o której nie miałam pojęcia, więc ją lekceważyłam. On był biznesmenem i doskonale się na tym znał. Podobnie jak ja znałam się na wypiekaniu drożdżówek.
– To nie przypadek, intuicja zawiodła mnie do ciebie – tłumaczył później.
Twierdził też, że to ja uratowałam jego; spadłam mu z nieba, gdy potrzebował motywacji do dalszego działania. Nie mógł się pozbierać po trudnym rozwodzie i szukał jakiegoś nowego celu. Gdy postanowił zainwestować pieniądze, czas i energię w moją klimatyczną kawiarnię – pachnącą cynamonkami i najlepszą brazylijską kawą – we mnie także wstąpiła nowa energia.
Od rana krzątam się po kawiarni, a jednocześnie snuję plany na wieczór. Życie w końcu nabrało sensu. Może jednak byliśmy sobie z Jackiem pisani… Nie wtedy, gdy byliśmy młodzi, niecierpliwi, hardzi, ale właśnie teraz, kiedy spokornieliśmy i jesteśmy sobie tak bardzo potrzebni.
