"Romans męża mnie zaskoczył. Owszem, nie łączyła nas namiętność, ale tworzyliśmy zgrany układ"

Mąż też zyskał na naszym małżeństwie. Spędziłam u jego boku piętnaście lat, perfekcyjnie odgrywając rolę dobrej żony. Stałam się kapłanką ogniska domowego, o co wcześniej – biorąc pod uwagę, w jak problematycznej rodzinie się wychowywałam – nawet bym siebie nie podejrzewała. Organizowałam świąteczne obiady i przyjęcia towarzyskie. Bliscy Mateusza nie mogli się mnie nachwalić. Bardzo szybko stałam się też ulubienicą teściowej. Woziłam ją do lekarza, zabierałam na zakupy i do teatru. Oddałam całą siebie Mateuszowi i jego rodzinie.

– Mój syn ma szczęście, że trafił na taką kobietę jak ty – powtarzała teściowa.

I miała rację.

Całkowicie poświęciłam się prowadzeniu domu, żeby mój mąż mógł rozwijać swoją karierę. Byliśmy w podobnym wieku, więc nikt nie podejrzewał mnie o interesowność. Na takie zarzuty są zazwyczaj narażone dużo młodsze partnerki, więc to moja następczyni będzie musiała się z tym mierzyć.

Karma wróciła 

Jedyne, czym się martwię, to moja relacja z pasierbicą. Obawiam się, że rozwód z jej ojcem nadszarpnie naszą wyjątkową więź. Nadal będziemy mogły się widywać, ale to już nie będzie to samo. Zwłaszcza że pojawiła się „ta trzecia”, która będzie chciała wkupić się w jej łaski, a przecież to ja przed laty zastąpiłam malutkiej Amelii mamę. Akurat ją pokochałam całym sercem. Jasnowłosa dziewuszka o uroczym uśmiechu była dla mnie darem z niebios. Już jako nastolatka usłyszałam, że mogę mieć problem z zajściem w ciążę. I faktycznie nigdy nie urodziłam własnego dziecka, ale nie martwiłam się tym za bardzo. Miałam wszystko inne, a mój instynkt macierzyński zaspakajała właśnie Amelka.

– Nie wierzę, że ojciec zrobił ci takie świństwo – lamentowała, kiedy dowiedziała się o naszym rozwodzie. – Nigdy jej nie zaakceptuję!

– Będziesz musiała – westchnęłam. – Nikogo nie można zatrzymać przy sobie na siłę.

– Ale przecież miał ciebie, a ty jesteś idealna!

– Och… – Zarumieniałam się zawstydzona. – Nikt nie jest idealny. Musimy się z tym pogodzić i już.

Plan na resztę życia

Grałam świętą, ale tak naprawdę układałam już w głowie nowy plan na życie. Moja sytuacja wcale nie była zła. W końcu Mateusz nie był przeciętnym facetem. Jego biznes przynosił ogromne pieniądze, którymi musiał się ze mną podzielić po rozwodzie.

– Nie odczujesz za bardzo zmiany – obiecał. – Doceniam to, co dla mnie zrobiłaś przez te wszystkie lata, ale…

– Wystarczy – przerwałam mu. – Nic więcej nie musisz mówić.

– Nie chcę żadnych awantur ani prania brudów w sądzie – podjął, nie spuszczając ze mnie wzroku.

Chyba się nie spodziewał aż takiej ugodowości z mojej strony. Cóż, jestem realistką. Wiedziałam, że go nie zatrzymam, więc po co miałam walczyć? W rywalizacji z młodszą, i zakładam, zakochaną kobietą byłam z góry skazana na porażkę. Zresztą cały czas, gdzieś z tyłu głowy, miałam taki scenariusz. Majętni mężczyźni przyciągają kobiety jak magnes. Korzystałam więc, dopóki mogłam. Moje życie u boku Mateusza było dostatnie i spokojne.

Nie mam więc czego żałować, a wpadać w depresję nie zamierzam. Oboje wycisnęliśmy z tego związku tyle, ile się dało. Nie zostało już nic więcej.

– Nie będę cię zatrzymywać. – Pogłaskałam go przyjacielsko po ramieniu. – Życzę ci wszystkiego dobrego.

– Dostaniesz tyle, ile będziesz chciała. – Uśmiechnął się krzywo i wyszedł.

– Zawsze dostawałam… – szepnęłam do siebie.

Transakcja wiązana

Tak czy owak ten rozwód będzie go słono kosztował, więc nie chciałam dokładać mu wrażeń. Musi się ze mną dogadać polubownie, bo inaczej mogłabym wnieść o rozwód z orzekaniem o winie, a ta bezwzględnie leżała po jego stronie. Zabezpieczenie finansowe otworzy mi furtkę do nowego życia. Z perspektywy czasu cieszę się, że nie urodziłam Mateuszowi dzieci. To by nas tylko do siebie uwiązało i rozstanie nie byłoby takie łatwe. Bez żadnych zobowiązań będę mogła zacząć wszystko na nowo.

Z moim wykształceniem powinnam bez problemu znaleźć pracę, a jak nie, nie muszę się spieszyć. Wynajmę stylowe mieszkanie w centrum miasta. Może przygarnę psa albo kota. Patrzę w przyszłość z dużą dozą ekscytacji i pozytywnego nastawienia. Mając bogatego i hojnego męża, dbałam o siebie i z rozwagą korzystałam z zabiegów medycyny estetycznej. W efekcie mimo upływu lat, wciąż dobrze wyglądam. Mogłabym się spodobać niejednemu mężczyźnie, a może nawet po raz pierwszy w życiu w kimś się zakochać…

Moje małżeństwo to była transakcja wiązana. No, nie do końca, bo Mateusz mnie kochał, a przynajmniej zawsze tak twierdził. Dopóki na horyzoncie nie pojawiła się nowa kobieta. Zastanawiam się, czy ja będę umiała wykrzesać z siebie gorętsze uczucia. Nie spotkałam dotąd mężczyzny, na którego widok ugięłyby mi się kolana. O którym nie mogłabym przestać myśleć. Nie czułam nigdy tych legendarnych motyli w brzuchu. Mam wrażenie, że jedyne, co potrafię, to być wdzięczną i oddaną, w zamian za ofiarowane korzyści. Niekoniecznie finansowe.

Nauka kochania

Jestem w stanie wyobrazić sobie każdy związek jako świetnie funkcjonujący układ, rodzaj symbiozy, w której obie strony zyskują. Dopiero stojąc nad zgliszczami własnego małżeństwa, zdałam sobie sprawę, że tak naprawdę nie mam pojęcia, na czym polega prawdziwa miłość. Nie jestem pewna, czy coś takiego w ogóle istnieje, ale nigdy nie zaszkodzi spróbować. Życie w samotności mnie nie pociąga.

Choć Mateusz zawsze dużo pracował, to ciągle byłam otoczona ludźmi. Spędzałam sporo czasu z teściową, pasierbicą i innymi członkami rodziny. Pewnie nadal będę się z nimi spotykać, jeśli wyrażą na to ochotę. Nie mam zamiaru zamykać się w domu i płakać nad swoim losem. Chcę wreszcie oddychać pełną piersią, żyjąc dla siebie. I chcę znaleźć kogoś, kto będzie mi w tym życiu towarzyszył, a nie tylko je finansował. Kogoś, kto nauczy mnie kochać. Czy się uda, to już inna sprawa…